Drie

Verschil tussen man en vrouw,
Niet eerder zo gemerkt,
gevoeld of beleefd

Tot de komst van nieuw leven,
in ons leven
Jij kunt niet alles
wat ik kan
Niet dragen,
voeden uit eigen borst
Of zelf op de wereld zetten

Ook emotioneel is er
verschil
Jij lijkt meer afstand te bewaren
tot
Of lijkt dat
omdat ik zo dichtbij kom?

Gejankt

De tranen over mijn wangen
Niet te drogen
zo veel
Geen idee waarom
ze blijven stromen
en komen
Waar vandaan kan ik niet zeggen
Voelen doe ik het
ook niet
Raden wel

t.h.t.

Ten minste houdbaar tot. Waarom staat dat niet op onze geboortekaart? Zodat je bij aankomst zou weten wanneer je weg zou kunnen gaan. Moeten gaan. En de extra houdbaarheid die je krijgt meegenomen is. En cadeautje is.

Vrienden, kennissen en familieleden worden ziek. Of erger voor de mensen die blijven. Gaan dood. Niks geen aankondiging. Niet een wekker die aftelt (waarbij je nog even kan snoezen). Ook geen bolstaande wangen zoals het pak yoghurt buiten de koelkast. Geen harde huid als het restje pastasaus van vorige week dat je nog had willen eten…

Met een uiterste houdbaarheidsdatum op je luier zou je het leven wat doelgerichter kunnen maken. Wetende dat je er morgen niet meer bent doe je dingen die je vandaag nog graag wil doen. 
Zelf zou ik nog willen kamperen onder de sterren. Zonder tent. Of over Bali willen fietsen met een tandem. Naakt. Omdat het kan. En omdat je weet dat het de dag na morgen niet meer zou kunnen.

Voorspelbaar. En niet realistisch. Dat is hoe het leven dan zou worden. Altijd leef je naar dat moment toe dat wacht. Waardoor je logischerwijs - althans, is mijn redenering - zoveel mogelijk herinneringen gaat proppen in de tijd die rest. Lijstjes om af te strepen worden, mits goed gepland, gehaald. De dagen in het leven zal je als een adventskalender open kunnen maken. En de afgesproken momenten als een voorgekauwd chocolaatje kunnen eten.

Ik geloof maar in één leven. Het hier en nu. Zonder te weten wanneer het eindigt. Stiekem wil ik het ook niet weten. Ik wil niet leven met de gedachte; dit is de laatste dag. Geen YOLO voor mij. Graag een spontaan einde. Voor nu graag nog heel lang. En graag nog heel lang gelukkig.

Staaldraad met kleur

Vermoeid zit ik na een dag werken in de trein. Onderweg naar een etentje met vrienden, want ook mijn sociale ik verdiend aandacht. Maar holiemolie. Drukte om me heen. Geluiden, geuren, trillingen. Ik vang een gesprek naast me op in de trein '...pasta met kip en pesto..', hoor de harde bastonen door de koptelefoon van een medereiziger en schuin tegenover me haalt een man luidruchtig zijn neus op. En voel hem naar me kijken.

Overal en continu prikkels. Af en toe krijg ik niet de ruimte om mijn eigen gedachten los te kunnen laten. Neem ik die ruimte niet. En moet ik lucht creëren in mijn eigen zijn. Oefenen. Oefenen! Zeg ik tegen mezelf. 1, 2, 3, 4. Adem in. Houd vast, 2,3. En uit. 2,3,4. Gedachten terugbrengen naar mijn ademhaling. Een oefening die ik van mijn coach heb meegekregen. 

Waar hadden we ook al weer afgesproken? Dat leuke nieuwe tentje aan de gracht, met die heerlijk gekruide kippendijtjes.

Nee. Terug! Ademhaling. En vergeet het touw niet. Ik visualiseer een touw vanaf mijn bil naar de aarde. Van visdraad. Nee, beter van staaldraad met veel kleur. Bombastisch. 

Dan stopt de trein op mijn station. Ik laat mijn touw abrupt los en stap uit met de rest van de menigte op Centraal. Samen met de prikkels en gedachten van al die mensen.

Slakdag

Dagen waarop je het niet meer weet. Weet wat je een uur geleden deed, waaraan je dacht toen je opstond en wat je hebt gegeten. Ook precies zo’n dag waarop niets gaat zoals jij wil, en alles gebeurd zoals jij het niet wil. 

Weer geen ontbijt op bed. Opnieuw geen fantastische haardag. En ook geen stiekeme glimlach rond mijn mond. Waar is m'n dag nu weer mee begonnen? En gaat m'n dag ook met zichzelf - en zonder mij - weer naar bed? 

De dag lijkt precies een slak die door zijn eigen gemaakte slijm voorbijtrekt. Werd mij vorige week duidelijk toen ik Het Klokhuis keek. Deze dag is bijna naar z'n einde geslijmd. Nu op weg naar morgen. Ga er vanuit dat ik met een grote smile mijn bed uit stap. Twee van deze slakdagen zijn niet aan mij besteed. Ga ik liever de spin uithangen achter de geraniums. Of misschien wel avontuurlijk buiten een web bouwen.

Zeeland

Lange velden en akkers vliegen traag aan me voorbij. De snelheid van de trein maakt dat de landschappen lang worden gerekt. De bolling van het glas met daarop ‘stilte’ maken de huizen nog platter op de grote akkers.

Ver van huis besef ik dat dit ook het Nederland is zoals ik het ken. En herken. Een land zonder bergen, enkel een vlakte. Dit is voor mij het vrije land. Geen grenzen te zien van hoge bedrijfsgebouwen, geen langs razend verkeer van auto’s, bussen en groot transport. Geen uitlaatgassen. Alleen gassen van de koeien in de wei.

Als ik zo door dit Nederland rijd, zie ik de hand van ons. Van Nederlanders. Van de mens. Overal zijn we geweest. Hebben iets aan het uiterlijk van ons land veranderd. Het land is te klein, of de bevolking is te groot, om ook maar een uithoek van het te bewerken land onbewerkt te laten. Overal wordt geteeld, gebouwd en verbouwd.

En dan rijd de trein door een klein dorp. Het verkeer dat zich wil verplaatsen over wegen wordt tegengehouden door omlaag staande slagbomen. Wachtende mensen in ronkende auto's. En dat op de vroege zaterdag. Ook dan moet er gewerkt worden in deze dorpen. Het werk op het land gaat gewoon door. Het land wacht niet.

Met de bek vol tanden

Woensdagochtend slinger ik mijn fiets tussen de kleine kinderfietsjes en grote mensen Bugaboo’s met uitpuilende fietstassen door. Op naar de orthodontist. Jep, je leest het goed. Deze nét dertig jarige vrouw op weg naar een nieuw leven met prachtige tanden. Over de periode daartussen had ik tot die fietstocht, en het moment dat ik weer op de fiets sprong, nog niet nagedacht.

Een prachtige glimlach. Vol met enthousiasme, niet nadenkend over hoe ik me voel bij de aanblik van anderen bij het zien van die mislukte elf-op een rij wedstrijd in mn mond. Dat is wat ik al jaren ambieer, en welke droom ik wil naleven.

Eerder kwam het er niet van. Mijn vroegere tandarts sprak bij de aanblik in mijn mond altijd van ‘keurige, gezonde tanden’. Ingrijpen in een gezond lichaam, ter bevordering van de esthetiek, is iets wat er bij ons thuis niet werd ingeramd. Geen probleem, vond ik toen.

Een irritant tandje dat steeds meer naar achter ging staan tijdens mijn studententijd, en waarachter de pizzaresten steeds vaker terug te vinden waren, brachten mijn eerste twijfels. En natuurlijk die dagelijkse aanblik in de spiegel, en de hedendaagse selfies (die ik het liefste ontwijk). Waarom ik nooit op vakantiefoto’s te vinden ben? Ik vind het leuk om zelf achter de camera te staan..

De tandarts deed de emmer overlopen met de opmerking ‘dat er, als ik er niets aan zou laten doen, mijn ondertanden niet mijn veertigste verjaardag zouden halen’. De oplossing: een beugel.

Nog altijd woensdagochtend. Lig ik natuurlijk met m'n bek vol tanden de ortho aan te staren terwijl zij met allerlei apparatuur legoblokjes aanbrengt. Ik hoop dat ze iets van die Yengablokken in mijn mond kan gaan maken!

Voor het eerst kijk ik in de spiegel, en schrik me rot. Tja, die prachtige tanden gaan er wellicht komen. Nu is het vooral rampzalig wat ik aantref. Schrik dus niet als je me ziet. En blijf vooral praten; ik houd mijn mond voorlopig even.

Licht in de duisternis

Licht in de duisternis. Of is het 'waar het licht opvalt. Wat mij opvalt als ik in het licht sta, is dat de wereld mij anders ziet. Ik de wereld niet zozeer. Die blijft ook in het duister - want ik sta in het licht - hetzelfde. Bovendien probeer ik mijn oordeel over de wereld uit te stellen. Wat zegt licht, en wat zegt donker? Ik ga het onderzoeken. Of met een zaklamp. Of met een zonnebril.

Warme trui

Gedachten hangen als losse
draadjes aan elkaar
Samen vormen ze de trui
die me warm houdt.

Daar waar de wind vandaan komt

Soms gaat mijn eigenwijsheid met zichzelf aan de loop. En vergeet het dat het bij mij hoort. Dat het mijn wijs is die haar eigen weg wil gaan. Het maken van keuzes, mijn eigen keuzes, zijn hierin een belangrijk strijdpunt.

Het spreekt voor zich dat iedereen eigen keuzes kan maken in het leven. Maar voor wie spreekt dat? Wie is 'voor zich'? Kan iemand mij aan die gozer voorstellen? Ik maak graag kennis met hem (of haar!), om te vertellen dat ik dat allemaal zelf wel uit maak, ik en mijn eigen wijs en weg!

Toch zie ook ik wel wat in deze uitspraak van deze altijd-aanwezige-man. Ik hoor hem wel, en luister ook af en toe naar deze stem. Ben ik soms schizofreen? Heel graag wil ik keuzes maken. En dan ook nog de juiste. Ooit zal ik uit deze woning willen om in te ruilen voor een ander dak met muren waarin ik me meer thuis zal voelen. En wil ik de meest ideale baan hebben waarin ik eigen verantwoordelijkheden heb en veel kan leren. Lijkt me logisch. Een doel heb ik voor ogen, nu nog de weg erheen. Keuzes moeten gemaakt. Maar welke? Want er zijn zo veel.

Moet ik linksaf slaan, of toch die flauwe bocht aan het begin van de weg naar rechts nemen. Nu, direct, of dingen even voor me uitschuiven als met een bezem op een curlingbaan. Korte termijn of de lange.

Niemand naast me die zegt wat de juist weg is. Niemand, behalve ik kan dat bepalen. Daarom is het juist zo lastig om te kiezen in een bos met zoveel keuzes. Het overzicht over het regenwoud aan keuzes kan ik goed houden, maar om er juist díe boom uit te kiezen, díe plataan (??), dat is voor mij heel erg moeilijk.

Ook ik heb een doel voor ogen. Voor de buitenwereld lijkt dit misschien niet altijd het geval; ik werk en leef overal, ben weinig bij deze buitenwereld. En juist deze buitenwereld is mijn thuis. Overal voel ik me thuis, behalve in mijn eigen huis.

Deze twijfels lopen samen met een brede interesse. Alles wil ik benutten. Niks wil ik uitsluiten. Een eigen webshop met handgemaakte spullen, of toch een zwervende markt met plek voor erkende, en zelf uitgeroepen, kunstenaars. Freelance tekstschrijver worden en mijn eigen tijd in kunnen delen. Een festival voor bejaarden organiseren, of een cateringbedrijf voor luxe vakantiewoningen in zonnige oorden beginnen. Keuzes zat. Had ik net bedacht dat het saver is om in dienst van grote meneer ‘de baas’ te gaan werken, dwingt mijn eigen wijs me weer een andere kant op. Alsof zij (of hij?) continue op mijn schouder zit, en met haar kleine armpjes mijn hoofd de andere kant in duwt. Daar waar de wind vandaan komt.