Overleven. Voortbestaan van onze soort. Voortplanting. Volgens mij allemaal belangrijke werkwoorden in ons menselijk bestaan. Uiteindelijk zelfs de belangrijkste doelen van de mens hier op aarde. Sterker; elk levend wezen is hier om zijn of haar genen door te geven aan een ander, door zichzelf gecreëerd wezen. Een mollige duif op de dakgootrand die elke ochtend – vaak veel te vroeg – hetzelfde typische ddru-u-huu geluid maakt. Een vrouwenmug die je na een geweldige smeerbeurt met een naar citroenruikend goedje nog op het meest irritante plekje weet te prikken. Die rare vent in de discotheek die je maar blijft aanstaren, ook al probeer je hem te negeren en je te concentreren op je dansmoves. Acties die – voor de initiatiefnemer hopelijk – leiden naar hetzelfde: een mannetje dan wel vrouwtje van hetzelfde soort regelen, samen een hippe paringsdans maken en het op de wereld zetten van een, het liefst zoveel mogelijk op jou lijkend, erfgenaampje. Een duif, mug en mensenbaby wordt opgevoed volgens de beste mogelijkheden van de ouder. Kennis die ouders hebben opgedaan in hun leven zullen zij wijselijk proberen over te dragen, in de hoop dat hun kroost kan overleven in de boze wereld die De Aarde heet.
En waarom is de mens bezig met het grootste onderzoek ooit naar het leven dat er geweest heeft kunnen zijn op Mars? Juist, ook met de gedachte te onderzoeken of het mogelijk is om er over tal van jaren zelf te kunnen overleven. We worden steeds slimmer, bedenken steeds nieuwe, betere technieken om het onszelf in de toekomst nog makkelijker te maken. Een automatische melkopschuimer voor de allerlekkerste cappuchino, maar welke nuchtere Hollander had er vijftig jaar geleden van een cappuchino gehoord? Een plastic kaartje waarmee je al je reizen met het openbaar vervoer kunt betalen! Maar toch gaat er zoveel kennis verloren met het verstrijken van de tijd. Ik sla bijvoorbeeld wel de meest onbenullige liedjes op als ‘Er staat een paard in de gang’, maar voor het onderscheid tussen links en rechts moet ik nog geregeld naar mijn handen kijken, waarna ik weet dat rechts die kant op is waar mijn duim aan de linkerkant zit. Wat zou het machtig zijn om alle kennis die ik opdoe, te kunnen opslaan en door te geven. De kennis die ik heb opgedaan tijdens mijn studie - in de schoolbanken en in de kroeg -, gesprekken die ik heb gevoerd met mensen van over de hele wereld (een Afrikaanse man op de fiets in Utrecht, een pas getrouwd jong stel op Java en mijn Canadese kamergenootje in Australie) en ook de wetenschap van het veters strikken die ik heb volbracht met een veterstrik-diploma. Als ik dit alles kan opslaan op een klein USB-stickje met een levensgroot aantal MB’s, kan ik het op mijn sterfbed – laten – inpakken, en geven aan de volgende generatie. Hopelijk hebben zij wat aan mijn leven. Mijn leven als een pakje met een hele grote strik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten