Koud

Gebroken nagels, handen vol met kloven, korsten in mijn neus. Elke ochtend moet ik 
mijn dag beginnen met een nieuw ritueel van vijlen, smeren en snuiten. Bijna was 
ik vergeten hoe de kou toeslaat op mijn lichaam. Hoe het zich nestelt in mijn bloed, doordringt 
tot het diepst van mijn botten en grip heeft op de dagelijkse gang van zaken.

Toch ben ik weer terug in de kou. In een rotsachtig sneeuwlandschap dat zich 
voordoet als de Italiaanse Rocky Mountains. De glooiende bergen worden hier en 
daar onderbroken door enorme – massive! – pieken die er honderd meter bovenuit 
steken. En hoewel het zicht door de Bergen beperkt wordt, word mijn blik 
toch verruimd door elke boom, elke sneeuwvolk, piste, skiër die ik vanuit mijn huis 
naar beneden kan zien komen.

Een blik ‘ s ochtends door de beslagen ramen – want een afzuiger ontbreekt – in de 
keuken, laat mij direct vergeten dat ik een half uur daarvoor heb moeten smeren 
met crèmepjes, vijlen aan haast onzichtbare nagels en als een vieze oude man mijn 
neus heb moeten snuiten om het aanmaken van korsten in mijn neus tegen te 
moeten gaan.