t.h.t.

Ten minste houdbaar tot. Waarom staat dat niet op onze geboortekaart? Zodat je bij aankomst zou weten wanneer je weg zou kunnen gaan. Moeten gaan. En de extra houdbaarheid die je krijgt meegenomen is. En cadeautje is.

Vrienden, kennissen en familieleden worden ziek. Of erger voor de mensen die blijven. Gaan dood. Niks geen aankondiging. Niet een wekker die aftelt (waarbij je nog even kan snoezen). Ook geen bolstaande wangen zoals het pak yoghurt buiten de koelkast. Geen harde huid als het restje pastasaus van vorige week dat je nog had willen eten…

Met een uiterste houdbaarheidsdatum op je luier zou je het leven wat doelgerichter kunnen maken. Wetende dat je er morgen niet meer bent doe je dingen die je vandaag nog graag wil doen. 
Zelf zou ik nog willen kamperen onder de sterren. Zonder tent. Of over Bali willen fietsen met een tandem. Naakt. Omdat het kan. En omdat je weet dat het de dag na morgen niet meer zou kunnen.

Voorspelbaar. En niet realistisch. Dat is hoe het leven dan zou worden. Altijd leef je naar dat moment toe dat wacht. Waardoor je logischerwijs - althans, is mijn redenering - zoveel mogelijk herinneringen gaat proppen in de tijd die rest. Lijstjes om af te strepen worden, mits goed gepland, gehaald. De dagen in het leven zal je als een adventskalender open kunnen maken. En de afgesproken momenten als een voorgekauwd chocolaatje kunnen eten.

Ik geloof maar in één leven. Het hier en nu. Zonder te weten wanneer het eindigt. Stiekem wil ik het ook niet weten. Ik wil niet leven met de gedachte; dit is de laatste dag. Geen YOLO voor mij. Graag een spontaan einde. Voor nu graag nog heel lang. En graag nog heel lang gelukkig.