Een matras van witte lucht boven me,
drijft snel.
Wind.
De loze vormpjes wit worden samen gevoegd,
worden één.
Eenheid.
Kleurloze kindermatrasjes worden
een donsdeken voor miljoenen.
Blauw verdwijnt.
De snelheid van het wit
maakt dat ik me klein voel,
maar laat me genieten tegelijkertijd.
De transparante kleur van de lucht
gaat over in het wit
van de bergtoppen.
Door de warme deken
smelt de witte sneeuw.
Water.
De grilligheid van de natuur om me heen,
is sterker dan wat dan ook.
Natuurlijk.
Doffe zonnestralen prikkelen warm,
op mijn mouwloze armen.
Prikken als warme naalden
in mijn huid.
Tot op het bot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten