Een matras van witte lucht boven me,
drijft snel.
Wind.
De loze vormpjes wit worden samen gevoegd,
worden één.
Eenheid.
Kleurloze kindermatrasjes worden
een donsdeken voor miljoenen.
Blauw verdwijnt.
De snelheid van het wit
maakt dat ik me klein voel,
maar laat me genieten tegelijkertijd.
De transparante kleur van de lucht
gaat over in het wit
van de bergtoppen.
Door de warme deken
smelt de witte sneeuw.
Water.
De grilligheid van de natuur om me heen,
is sterker dan wat dan ook.
Natuurlijk.
Doffe zonnestralen prikkelen warm,
op mijn mouwloze armen.
Prikken als warme naalden
in mijn huid.
Tot op het bot.
zondag 11 maart 2012
donderdag 1 maart 2012
Boomvereniging
Het lijkt me verschrikkelijk om een boom te zijn.
Vastgeketend in de grond, op een vaste plek, niet weg kunnen van waar je zaadje door het toeval terecht is gekomen...
Ook ben je altijd een schuilplaats, een schuilboom voor anderen. Een eekhoorn die van jou tak naar de tak van je buurman springt. Of een vogel die je afgevallen takjes - waar je zo zuinig op was - als een onschuldige dief wegpakt om er een nieuw warm huisje van te kunnen maken in - juist - jou mooie kronkelige takken. Maar heb jij inspraak in het gebruik van je eigen takken? Is er geen woonvereniging?
Vastgeketend in de grond, op een vaste plek, niet weg kunnen van waar je zaadje door het toeval terecht is gekomen...
Ook ben je altijd een schuilplaats, een schuilboom voor anderen. Een eekhoorn die van jou tak naar de tak van je buurman springt. Of een vogel die je afgevallen takjes - waar je zo zuinig op was - als een onschuldige dief wegpakt om er een nieuw warm huisje van te kunnen maken in - juist - jou mooie kronkelige takken. Maar heb jij inspraak in het gebruik van je eigen takken? Is er geen woonvereniging?
Abonneren op:
Reacties (Atom)