Drie

Verschil tussen man en vrouw,
Niet eerder zo gemerkt,
gevoeld of beleefd

Tot de komst van nieuw leven,
in ons leven
Jij kunt niet alles
wat ik kan
Niet dragen,
voeden uit eigen borst
Of zelf op de wereld zetten

Ook emotioneel is er
verschil
Jij lijkt meer afstand te bewaren
tot
Of lijkt dat
omdat ik zo dichtbij kom?

Gejankt

De tranen over mijn wangen
Niet te drogen
zo veel
Geen idee waarom
ze blijven stromen
en komen
Waar vandaan kan ik niet zeggen
Voelen doe ik het
ook niet
Raden wel

t.h.t.

Ten minste houdbaar tot. Waarom staat dat niet op onze geboortekaart? Zodat je bij aankomst zou weten wanneer je weg zou kunnen gaan. Moeten gaan. En de extra houdbaarheid die je krijgt meegenomen is. En cadeautje is.

Vrienden, kennissen en familieleden worden ziek. Of erger voor de mensen die blijven. Gaan dood. Niks geen aankondiging. Niet een wekker die aftelt (waarbij je nog even kan snoezen). Ook geen bolstaande wangen zoals het pak yoghurt buiten de koelkast. Geen harde huid als het restje pastasaus van vorige week dat je nog had willen eten…

Met een uiterste houdbaarheidsdatum op je luier zou je het leven wat doelgerichter kunnen maken. Wetende dat je er morgen niet meer bent doe je dingen die je vandaag nog graag wil doen. 
Zelf zou ik nog willen kamperen onder de sterren. Zonder tent. Of over Bali willen fietsen met een tandem. Naakt. Omdat het kan. En omdat je weet dat het de dag na morgen niet meer zou kunnen.

Voorspelbaar. En niet realistisch. Dat is hoe het leven dan zou worden. Altijd leef je naar dat moment toe dat wacht. Waardoor je logischerwijs - althans, is mijn redenering - zoveel mogelijk herinneringen gaat proppen in de tijd die rest. Lijstjes om af te strepen worden, mits goed gepland, gehaald. De dagen in het leven zal je als een adventskalender open kunnen maken. En de afgesproken momenten als een voorgekauwd chocolaatje kunnen eten.

Ik geloof maar in één leven. Het hier en nu. Zonder te weten wanneer het eindigt. Stiekem wil ik het ook niet weten. Ik wil niet leven met de gedachte; dit is de laatste dag. Geen YOLO voor mij. Graag een spontaan einde. Voor nu graag nog heel lang. En graag nog heel lang gelukkig.

Staaldraad met kleur

Vermoeid zit ik na een dag werken in de trein. Onderweg naar een etentje met vrienden, want ook mijn sociale ik verdiend aandacht. Maar holiemolie. Drukte om me heen. Geluiden, geuren, trillingen. Ik vang een gesprek naast me op in de trein '...pasta met kip en pesto..', hoor de harde bastonen door de koptelefoon van een medereiziger en schuin tegenover me haalt een man luidruchtig zijn neus op. En voel hem naar me kijken.

Overal en continu prikkels. Af en toe krijg ik niet de ruimte om mijn eigen gedachten los te kunnen laten. Neem ik die ruimte niet. En moet ik lucht creëren in mijn eigen zijn. Oefenen. Oefenen! Zeg ik tegen mezelf. 1, 2, 3, 4. Adem in. Houd vast, 2,3. En uit. 2,3,4. Gedachten terugbrengen naar mijn ademhaling. Een oefening die ik van mijn coach heb meegekregen. 

Waar hadden we ook al weer afgesproken? Dat leuke nieuwe tentje aan de gracht, met die heerlijk gekruide kippendijtjes.

Nee. Terug! Ademhaling. En vergeet het touw niet. Ik visualiseer een touw vanaf mijn bil naar de aarde. Van visdraad. Nee, beter van staaldraad met veel kleur. Bombastisch. 

Dan stopt de trein op mijn station. Ik laat mijn touw abrupt los en stap uit met de rest van de menigte op Centraal. Samen met de prikkels en gedachten van al die mensen.